Ιστορίες του Καφενέ #3

Σαν όνειρο... το παρελθόν χτυπά τη πόρτα!

-Δήμητρα... Καλέ Δήμητρα , δε με ακούς, για έλα από εδώ!

Ωχ... Η Μαρία από το Καφενείο ...  Το καφέ θα θέλει πάλι να μου πει, για εκείνα τα γνωστά "μεγάλη πόρτα θα διαβείς, λεφτά θα πάρεις, ενα γράμμα θα σου έρθει από μακριά " που λέει κατά καιρούς.

-Γειά σου κυρά Μαρία! Συγχώρα μου που δεν κάθομαι στη παρέα σας, έρχομαι από τη δουλειά, πάω να ξεκουραστώ λίγο...
-Τάξε μου, τάξε μου , έλα να δεις τι σου έχω! συνέχισε η Καφετζού σαν να μην άκουσε τίποτα.

 Σιγά που δεν άκουσε... Το αυτί της εκεί που θέλει ακούει και τις σκέψεις σου! Μα γιατί αποφάσισα να στρίψω από εδώ σήμερα; Ποτέ δε στρίβω από εδώ! Πως το έπαθα;

-Κοίτα να δεις τι σου έχω... είπε σαν να μιλάει σε παιδί που του προσφέρει γλυφιτζούρι και έβγαλε πίσω από το πάγκο του καφενείου  ενα μεγάλο κίτρινο φάκελο.


Ευτυχώς που δεν έχει κόσμο το καφενείο γιατί αλλιώς θα σηκωνόμουν να φύγω! Ας καθήσω λίγο να δω τι στο καλό είναι αυτό που κουνάει με τόσο ενθουσιασμό σαν πρωτο βραβείο σε reality show.

Είναι αργά το μεσημέρι και το καφενείο είναι άδειο σχεδόν , με εξαίρεση τη μόνη παρέα της κυρά Μαρίας τη Γιάννα, τη γειτόνισσα της. Το αυτοκολλητάκι της Καφετζούς κοιτούσε το φάκελο με έκδηλη την περιέργεια και την ανυπομονησία της για να μάθει το περιεχόμενο του φακέλου και δε ντρεπόταν ούτε έκανε το κόπο να το κρύψει.H  Δήμητρα κάθισε με ενα αναστεναγμό σε μια καρέκλα και έριξε μια ματιά επιδεικτικά στο ρολόι του κινητού της.

-Πάνω που ήθελα να πεταχτώ στο σπίτι σου να σε γυρέψω ήρθες μόνη σου για το τυχερό σου! είπε κρατώντας ακόμη το φάκελο στα χέρια της και τον έδωσε ανυπόμονα στη Δήμητρα.

Ήθελα να 'ξερα τι στο καλό είναι αυτό το πράγμα! Ελα Χριστέ και Παναγιά! Από τον ΑΣΕΠ! Και έχει το όνομα μου επάνω! Που με θυμήθηκαν μετά από τόσο καιρό; Συνέχισε να κρατάσει το φάκελο στα χέρια της γυρνώντας τον δεξιά αριστερά σαν να περίμενει οτι θα αρχίσει να μιλάει ως δια μαγείας.

-Μα καλά πως βρέθηκε αυτό εδώ πέρα;
-Η Γιάννα το έφερε μάτια μου, το είχαν πετάξει κατά λάθος στη πόρτα της , πάλι καλά που δε το άφησαν στην αυλή του στριμμένου απέναντι γιατί ούτε που θα το βλέπαμε σήμερα , στα σκουπίδια θα είχε καταλήξει!

Και γιατί ήρθε εδώ και όχι δυο σπίτι πιο πέρα που μένω εγώ; Αθάνατη ελληνική πραγματικότητα! Τα κάνανε μαντάρα! Βρε για στάσου... Είναι γραμμενη επάνω η διεύθυνση του καφενείου! Α καλά... πως το ξέχασα τελείως! Ημουν στη μετακόμιση τότε, που μου κατέβηκε η ιδέα να γράψω στον διαγωνισμό του ΑΣΕΠ. Φοβόμουν να δηλώσω τη παλιά διεύθυνση μη τυχόν και δε με βρούνε τρομάρα μου! Τότε δε χρειάστηκε να με βρούνε... τώρα με θυμηθήκανε!

-Ανοιξέ το ντε! Τι στέκεσαι έτσι σαν χάνος και το κοιτάς; ρώτησε η κυρά Μαρία μη συγκρατώντας αλλο τη περιέργεια της.

-Σιγά κυρά Μαρία, πως κάνεις έτσι, τίποτα ενημερωτικά φυλλάδια θα είναι, σαν αυτά τα διαφημιστικά που στέλνουν από εδώ και από εκεί ,είπε ανοίγοντας τον βαριεστημένα. 

-Αυτό είναι ενα κιλό χαρτούρα αγάπη μου, μαντάτα είναι και μάλιστα καλά! Βγήκε ο καφές που σου έλεγα , θα το δείς!

'Ανοιξε το φάκελο προσεκτικά, σαν πολύτιμο δώρο που δε θέλει να του καταστρέψει το περιτύλιγμα. Δώρα και φάκελοι ήταν μια από τις παραξενιές της, δεν ήθελε ποτέ να είναι σκισμένα!Η σχολαστικότητα της προκαλούσε όλο και μεγαλύτερο εκνευρισμό στις δυο γειτόνισσες που περίμεναν πως και πως να μάθουν τα χαρμόσυνα νέα πρώτες. Η  Δήμητρα όμως αγνοώντας τες συνέχισε να ανοίγει το φάκελο αργά και προσεκτικά!

-Ανοιξέ το αγάπη μου γιατί μας έχει φάει η αγωνία εδώ πέρα, δε μας λυπάσαι λιγάκι; μουρμούρησε αγανακτισμένη πλέον η Μαρία .

Όχι βέβαια, καθόλου δε σας λυπάμαι. Εάν θέλετε θέαμα θα το δείτε σε αργή κίνηση! (Εδώ γελάω χαιρέκακα!)

Οι φράσεις ξεχύθηκαν από το χαρτί πριν καλά καλά βγει η δεσμίδα με τις κόλλες Α4 από το κίτρινο υπηρεσιακό φάκελο:

"Αποστολή απόφασης αναπληρώσεων"

"Κοινοποίηση:Ως πίνακας αποδεκτών"

"Διαγράφονται από τον πίνακα ... οι παρακάτω υποψήφιοι (και μετά από ένα κατεβατό από ονόματα) διατίθενται για διορισμό στον ανωτέρω φορέα οι υποψήφιοι...(άλλο ένα κατεβατό από ονόματα) και μπλά μπλα μπλά...

Οκ, για να μη ξεχνιόμαστε... το ξέρω ότι έδωσα εξετάσεις πριν από μερικά χρόνια, και ναι , το ξέρω ότι στο παρα τσακ δεν μπόρεσα να μπω σε μια θέση αλλά μη μου πείτε ότι αποφασίσατε     τ ώ ρ α  να μου το στείλετε γραπτώς και να μου το τρίψετε στη μούρη!

Μέχρι που η απίστευτη πραγματικότητα τη χτύπησε καταπρόσωπο: " Αναπληρώσεις", " Διαγραφή υποψηφίων" και ... για κοίτα εκεί... το δικό της όνομα, με το δικό της όνομα πατρός (και για να μη μπερδευόμαστε με συνωνυμίες, ναι, με το δικό της αριθμό ταυτότητας -τι καλά που έχει τον ίδιο ακόμη ΑΔΤ!-) ανάμεσα στους αποδέκτες των νέων διορισμών!

Ένιωσε το σάλιο της να κατεβαίνει με θόρυβο το ξερό λαιμό της. Σαν κάποιος να της κάνει κάποιο κακόγουστο αστείο , δυσκολευόταν να αποδεχτεί ότι κάτι τέτοιο μπορεί πραγματικά να ισχύει. Άρχισε να περνάει στα πεταχτά όλες τις σελίδες όπου ανέφερε αναλυτικά τα στοιχεία του κάθε διαγραφέντος και πιο κάτω ποιός είναι αυτός από τον οποίο αντικαθίσταται. Να΄το πάλι το όνομα της, με μεγάλα κεφαλαία γράμματα, και παρακάτω τα μόρια που έπιασε στο γραπτό διαγωνισμό και τα προαπαιτούμενα προσόντα που ίσχυαν! Δεν υπήρχε αμφιβολία , κάποιος της έκανε μια πολύ πετυχημένη φάρσα!

Οι δυο γυναίκες κατάλαβαν από τη παρατεταμένη σιωπή της ότι είχαν δίκιο εξαρχής. Τα νέα ήταν -αποστομωτικά- καλά. Και δε χρειαζόταν να το επιβεβαιώσει με λόγια. Καθώς σηκώθηκε να φύγει με τα μάτια της ακόμη κολλημένα στο πακέτο με τα χαρτιά στα χέρια της, άκουσε από πίσω ενθουσιασμένη την κυρά Μαρία και τη Γιάννα να λένε με έκδηλο ενθουσιασμό:

- Άντε , ποιός σε πιάνει, τώρα, με το καλό,  περιμένουμε κέρασμα ε; 

-Ναι, ναι, εννοείται! τι άλλο να πεις στον αγγελιοφόρο ενός τέτοιου μαντάτου; 

Ποιός είπε οτι ο έρωτας μόνο φέρνει πεταλουδίτσες στο στομάχι; Εγώ έχω ολόκληρο κοπάδι από  δαύτες και κεραυνοβολήθηκα από ένα ... φάκελο!

Αλήθεια, ήταν πάντα ο ουρανός τόσο γαλάζιος; Περίεργο πράγμα, να μη το έχω προσέξει πιο πριν... Τι ωραίος που είναι, και δες τα σύννεφα τι υπέροχη σύνθεση που κάνουν, πρέπει σίγουρα να αγναντεύω πιο συχνά τον ουρανό, αξίζει το κόπο...

Πρέπει να έχω ένα ηλίθιο χαμόγελο στο πρόσωπο μου, το νιώθω. Νόμιζα ότι ήταν το χαμόγελο του κεραυνοβολημένου από τον έρωτα αλλά τελικά είναι το χαμόγελο της ευτυχίας. Τι κρίμα η ευτυχία να είναι τόσο σπάνια που να συγχέεται με το χαμόγελο του ερωτοχτυπημένου...

Αχ... αμ το άλλο! Ακόμα και ο αέρας έχει άλλη μυρωδιά όταν είσαι ευτυχισμένος! Είναι πιο ευωδιαστός βρε παιδί μου! Η μήπως είναι αυτά τα ανοιξιάτικα λουλούδια που μου έχουν σπάσει τη μύτη; Κοίτα που τα έχω έξω από τη πόρτα μου τόσο καιρό και δε το έχω καταλάβει! Κάτσε να γεμίσω τα πνευμόνια μου με λίγη ακόμη ευτυχία...

Ένα παρατεταμένο -ιδιαίτερα ενοχλητικό- κουδούνισμα σπάει τη σιωπή της ευτυχίας. 

Μα ποιος βάζει μεσημεριάτικα ξυπνητήρι; Ο γείτονας από απέναντι θα είναι , που επιμένει να τηρεί τον κανόνα της μεσημεριανής σιέστας 3-5 καθημερινά βρέξει χιονίσει. Δε μου αρέσει, μου κλέβει την ευωδιά της ευτυχίας μου, μου κόβει την ανάσα και... δε μπορώ να αναπνεύσω... και ... ξύπνησα...

Πανικόβλητα ανοίγει τα μάτια της και αντικρίζει το ταβάνι του υπνοδωματίου της. Δυσάρεστη αλλαγή από το γαλάζιο ουρανό και τα μαγικά λουλούδια να αντικρίζεις το παλιομοδίτικο φωτιστικό που όλο λες να το αλλάξεις και όλο το αναβάλεις για τον επόμενο μήνα. Η αγωνία πλημμυρίζει το είναι της καθώς στρέφει το κεφάλι της αναζητώντας με το βλέμμα τη μόνη ένδειξη ότι η ευτυχία της είναι υπαρκτή. Το κίτρινο υπηρεσιακό φάκελο με τη γνωστή σφραγίδα.

Ουφ... Ησύχασε. Είναι ακόμη εκεί.

Τρίτος γύρος των ιστοριών του καφενέ που έγινε με κάλεσμα της Αριστέας από το Η ζωή είναι ωραία.
Μετά κόπων και βασάνων κατάφερα να ολοκληρώσω κι εγώ τη συμμετοχή μου με μια ιστορία που είναι φανταστική αλλά περιέχει και μερικά ψήγματα πραγματικότητας.
Για να διαβάσετε τις υπόλοιπες υπέροχες συμμετοχές θα περάσετε μια βόλτα από εδώ!