Δευτέρα 20 Μαρτίου 2017

Ένα κακό όνειρο...


Το θυμάμαι σαν να ήταν εχθές: Ο πρώτος μου πραγματικός εφιάλτης. Δεν είχα ζήσει ποτέ ξανά κάτι τέτοιο. 

Δε λέω οτι δεν είχα δει ποτέ κακό όνειρο. Πολύ συχνά έβλεπα να με κυνηγούν στα όνειρά μου αλλά να, ήταν απο εκείνα τα ωραία που πετούσα πάνω απο τις στέγες σαν τον Πίτερ Παν και ξέφευγα με χάρη απο τον εχθρό μου. Θυμάμαι ακόμη τον αέρα να μου χαϊδεύει το πρόσωπο καθώς βουτούσα στο κενό με το αίσθημα του θριάμβου να γεμίζει όλη μου την ύπαρξη. Μου λείπουν πολύ αυτά τα πετούμενα όνειρα...


Εκείνο ήταν διαφορετικό. Δε θυμάμαι λεπτομέρειες, το μόνο που θυμάμαι ήταν το αίσθημα της απόλυτης απώλειας. Ονειρεύτηκα οτι πέθανε η μαμά μου. Οι λυγμοί στους οποίους ξέσπασα μέσα σε αυτό το φανταστικό κόσμο σύντομα άρχισαν να τινάζουν το κορμί μου στη πραγματικότητα και ξύπνησα κλαίγοντας γοερά μη δυνάμενη να αποδεχτώ αυτό το βίαιο συναίσθημα της εγκατάλειψης και της μοναξιάς. Το γεγονός οτι ξύπνησα και συνειδητοποίησα οτι ήταν μόνο ένα όνειρο δεν κατάφερε να με ηρεμίσει πάρα μόνο αρκετή ώρα αργότερα. Αλλά κάτι είχε αλλάξει. Για μένα δε φαινόταν απλά ένα όνειρο. Ενιωθα λες και αυτό το κρύο χέρι που έζησα να σφίγγει τη καρδιά μου είχε ήδη απλώσει το δάκτυλό του προς τη πραγματικότητά μου. Και αν... σκεφτόμουν. Αν αυτό ήταν ένας οιωνός; Εαν ήταν προφητικό και... και ενοχές συνδυασμένες με τρόμο βασάνιζαν τη παιδική ψυχή μου. 

Δε θυμάμαι πως και σε ποιον αποκάλυψα τελικά αυτό το όνειρο. Θυμάμαι όμως την ανακούφιση που αισθάνθηκα όταν μου είπαν, οτι όταν βλέπεις ενα αγαπημένο σου πρόσωπο να πεθαίνει σημαίνει οτι θα ζήσει πολλά χρόνια. 

Εχουν περάσει πάνω απο είκοσι χρόνια που έζησα εκείνο το τρόμο του πρώτου μου εφιάλτη. Δε περίμενα οτι θα ξαναζούσα κάτι ανάλογο, αλλά συνέβη. Βλέπω να περπατάμε αμέριμνα με τα παιδιά , ώσπου διακρίνονται οι σκοτεινές φιγούρες. Κάποιες μπροστά μας και κάποιες πίσω, αποκλείοντας την πιθανότητα διαφυγής.  Θυμάμαι να μας πλησιάζουν απειλητικά και στη συνέχεια να βρίσκομαι ολομόναχη με κομμένη την ανάσα να τα ψάχνω. Νιώθω ακόμη την ανάσα μου να κόβεται και το στήθος μου να βγάζει ενα σφυριχτό ήχο τη στιγμή που προσπαθώ να βγάλω φωνή. Κραυγές βοήθειας  προς τους ανθρώπους στο σπίτι, να στρέφομαι μια στον έναν , μια στον άλλον προσπαθώντας να αρθρώσω κάτι που να βγάζει νόημα και το μονο που καταφέρνω είναι να λέω ακατάληπτα "τα πήραν..." επανειλημμένα ανάμεσα σε ανάσες αγωνίας. Ξαφνικά ξεχύνεται ένας λυγμός τόσο γοερός που μου πονάει τα σωθικά και ξεσπάω σε κλάματα. Ο Βασίλης με τινάζει προσπαθώντας να με ξυπνήσει και παρόλο που ξέρω οτι ήταν ένα όνειρο, δε μπορώ να σταματήσω τους λυγμούς, είχα νιώσει υπερβολικά ζωντανό εκείνο το πόνο της απώλειας και αισθανόμουν ακόμη εκείνο το δάχτυλο να αγγιζει απειλητικά τη πραγματικότητα μου. Καθώς  η ανακούφιση διαδεχόταν την αγωνία, κρατούσα πεισματικά τα μάτια μου ανοιχτά γιατί αισθανόμουν εκείνη τη φρίκη να καραδοκεί ώστε να με βυθίσει πάλι στη νοσηρή της πραγματικότητα. Να συνεχίσει απο εκεί που σταμάτησε. Πόση ζωή μπορεί να κρύβει τελικά ένας εφιάλτης ώστε να θέλει να σε φυλακίσει στο δικό του φρικιαστικό κόσμο. 

Ο λογος που γράφω γι'αυτό  είναι γιατί δυσκολεύομαι να μιλήσω. Πονάω και μόνο που σκέφτομαι να αρθρώσω κάποια λέξη που να τον αφορά. Πρέπει όμως να ξορκίσω το κακό.  Πρέπει να του δώσω τις διαστάσεις που του αξίζουν και ο μόνος τρόπος είναι ανάβοντας το φως. Ήταν απλά ένα κακό όνειρο, όσο πραγμτικά και αν ήταν τα αισθήματά μου. 

Καληνύχτα.

ΥΓ:  Εσένα  ποιός  είναι ο χειρότερος  εφιάλτης σου;

4 σχόλια:

  1. Μπρρρρρ.... Νομίζω ότι κάποια όνειρα είναι απλά οι φόβοι μας...
    Αλλά μερικές φορές έχουν την μορφή εφιάλτη (ως "πλοκή" εννοώ!)
    Κι εγώ βλέπω τρομακτικά όνειρα, δεν την γλιτώνει κανείς μας..
    Πολλά φιλιά ομορφιά και να θυμάσαι: ήταν απλά ένα κακό όνειρο ❤

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Σωστά Πέτρα μου. Κι ο χρόνος κάνει καλή δουλειά στο να με πείσει ότι ήταν απλά ένα κακό όνειρο. Σε ευχαριστω!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Είμαι τόσο κουρασμένη πια που δεν έχω χρόνο για εφιάλτες. Πάντα προσπαθώ να σκέφτομαι και να λειτουργώ μόνο θετικά!Πετυχαίνει!!! Φιλιά και καλό Πάσχα!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Προσπαθώ κι εγω το ίδιο! Ευτυχώς που ένας απρόσκλητος εφιάλτης δε κρατάει για πολύ!
      Ευχαριστώ για την επίσκεψη!

      Διαγραφή

Οι απόψεις όλων σεβαστές αρκεί να μην εκφράζονται με προσβλητικό τρόπο.