Πέρασαν κιόλας εφτά χρόνια...

Αστέρι μου...

Σάββατο, 16 Φεβρουαρίου 2008...

Αποχαιρέτησα τη γιαγιά σου το πρωί με απίστευτη ψυχραιμία και χαμόγελο, γιατί την έβλεπα οτι έτρεμε από την αγωνία, ακόμη και αν δε το έλεγε.

Στο αυτοκίνητο αστειευόμασταν με το μπαμπά και τη θεία σου. 

"Σιγά μη χιονίσει όπως λένε! Παραμύθια!"

Κατά τη διάρκεια της ημέρας και μέχρι τις 21:35 που γεννήθηκες έξω μαινόταν η χιονοθύελλα.

Πρωτοφανής για την Αθήνα!

Σε έφερε ο Χιονιάς, λέγαμε...

Από τις τόσες  ώρες αναμονής μέχρι να γεννηθείς, δε θυμάμαι τίποτα, τίποτα που να αξίζει όσο τη στιγμή εκείνη που σε κράτησα στην αγκαλιά μου για πρώτη φορά...

Η πρώτη στιγμή που είδα τα ματάκια σου να ανοίγουν και να με αντικρίζουν , αναγνωρίζοντας μέσα σε αυτό τον καινούριο και άγνωστο κόσμο 

οτι ήμουν το μόνο οικείο πρόσωπο , η ασφάλεια που γνώριζες τόσους μήνες, 

με γέμισαν δάκρυα.

Δάκρυα χαράς για το νέο κεφάλαιο της σχέσης μας,

για το γεγονός οτι ήσουν ενα ολόκληρο παλικαράκι έτοιμο να εξερευνήσεις το κόσμο,

τον ίδιο κόσμο που ανυπομονούσες τόσο να συναντήσεις κλωτσώντας επίμονα με το πόδι σου τη κοιλιά μου.

Για εκείνο το δεξί σου μιλάω, που είχε σκαλώσει ψηλά στη κοιλιά μου και χτυπούσε ανυπόμονα σαν να ήταν πορτα που περίμενες να ανοίξει.

Το αστείο είναι οτι εκείνο το ποδαράκι μια κλίση την είχε για λίγες μέρες από τις τόσες κλωτσιές...

Θυμάμαι ακόμη σαν σήμερα τον τρόπο που ακουμπούσες το κεφάλι σου στον ώμο μου όταν σε έπιανε ο ύπνος μετά απο το φαγητό.

Και ο τρόπος που γέμιζες την αγκαλιά μου, από τις πρώτες κιόλας μέρες της ζωής σου.

Κάθε μέρα πιο πολύ, κάθε μέρα πιο ανυπόμονα, 

και τώρα σε κυνηγάω για μια αγκαλιά που να κρατάει παραπάνω από τριάντα δευτερόλεπτα!

Αλλά εσύ βιάζεσαι...

Βιάζεσαι να ζήσεις, να παίξεις, να μάθεις, να γνωρίσεις το κόσμο!

Με εκπλήσσει και με γεμίζει περηφάνεια το γεγονός οτι πριν καλά καλά κλείσεις τα εφτά σου, υπάρχουν πράγματα που τα γνωρίζεις καλύτερα από εμένα!

(Εντάξει τώρα, είπαμε, δεν το έχω με τις σημαίες και τη Γεωγραφία, 

αλλά ευτυχώς δε μου έμοιασες!)

Στέκομαι και σε χαζεύω οταν κάνεις τις εργασίες σου και υπολογίζεις τις μαθηματικές πράξεις 

τόσο γρήγορα ήδη από τώρα!

(Προφανώς -ευτυχώς- έμοιασες στο μπαμπά σου σε αυτό!)

Είσαι ένας θησαυρός γνώσεων, και η δική μου αφορμή να μαθαίνω ενα σωρό καινούρια πράγματα στη ζωή μου.

Είσαι η χαρά μας, και θα είσαι πάντα το αστέρι μου!

Όπως άρχισες τα πρώτα σου βήματα σαν μωρό ενός έτους, έτσι αρχίζεις τώρα να κάνεις τα πρώτα σου βήματα στο κόσμο των μεγάλων σαν μαθητής...

και σου εύχομαι...

να είσαι πάντα χαρούμενος και να περιβάλλεσαι από ανθρώπους που σε αγαπούν καρδιά μου...

Και να θυμάσαι οτι είσαι ξεχωριστός!

ΥΓ: Σε παρακαλώ πολύ, να θυμάσαι επίσης οτι μου υποσχέθηκες πως όσο και αν μεγαλώσεις, πάντα θα με αγκαλιάζεις, ακόμη και αν γίνω γριά και αηδιαστική!
Εντάξει,  ελπίζω όχι και τόσο αηδιαστική!

Σε αγαπώ πολύ, η μαμά σου!