Παρασκευή 10 Μαρτίου 2017

Ενας... κούφιος χρόνος στις πλάτες του Μαμά σε Κρίση!

Κι όμως είναι αλήθεια! Λίγοι το πρόσεξαν, μετά βίας και εγώ η ίδια, αλλά αυτή η γωνίτσα κλείνει σήμερα τα τρία της χρόνια. Τρία ολόκληρα χρόνια πέρασαν από την πρώτη ανάρτηση την οποία ακολούθησαν πολλές άλλες, με φθίνουσα όμως πορεία.

Εντύπωση μου κάνει ότι το 2014 υπάρχουν 104 αναρτήσεις στο ιστορικό του! (Για ελαφρυντικό θα υπενθυμίσω ότι ήμουν άνεργη εκείνη την εποχή με πολύ ελεύθερο χρόνο τα πρωινά, εάν καταλαβαίνετε τι εννοώ.) Ακολουθεί το 2015 με 55 και το 2016... χμ...16 όλες κι όλες, και μόνο  7 από αυτές αφορούν το τρίτο έτος ύπαρξης του Μαμά σε Κρίση. Με τελευταία ανάρτηση στις 16/09/2016 για να με γνωρίσετε για άλλη μια φορά.




Αυτή είναι η πρώτη ανάρτηση για το 2017. Όφειλα αυτή τουλάχιστον να ξεφύγει από τη σφαίρα της φαντασίας και να κουρνιάσει στη ζεστή και αραχνιασμένη μα πάντα γνώριμη φωλίτσα μου. Δεν είναι ότι βαρέθηκα. Ούτε ότι κουράστηκα. Ίσως να είναι και λίγο από αυτά. Όμως αυτό που συνειδητοποίησα είναι ότι χόρταινα με το να ζω και δεν είχα χρόνο να τα καταγράφω.

Το 2016 ήταν μια γεμάτη χρονιά για εμένα και την οικογένειά μου. Μια ήρεμη χρονιά, δίχως σκαμπανεβάσματα και με ωραίες αναμνήσεις. Με είχε τυλίξει μια ψυχική ηρεμία και συναισθηματική ασφάλεια που όμοια της δε νομίζω ότι έχω ζήσει στο παρελθόν. Παλιότερα λόγω ανωριμότητας και έλλειψης ικανότητας να εκτιμώ αυτά που πραγματικά αξίζουν. Στη συνέχεια γιατί η εποχή  της κρίσης το μόνο που μας άφηνε ήταν άγχος και αγωνία για την αβεβαιότητα της κάθε στιγμής. Μια απρόσμενη τροπή που πήραν τα επαγγελματικά μου έφεραν μια χρονιά στη διάρκεια της οποίας προσπαθούσα να βιώνω την ευγνωμοσύνη σε κάθε μου κύτταρο. Τη χαρά σε κάθε ανάσα. Τη ζωή σε κάθε στιγμή. 

Αυτό ήταν όλο. Ζούσα και ξέχασα να γράψω. Τι να γράψω; Σχεδόν ντρεπόμουν που σε τέτοιους καιρούς, που όλοι βαριανασαίνουν από τα βάρη και τις έγνοιες εγώ ζούσα αυτή την υποτυπώδη αλλά τόσο πολύτιμη ηρεμία και ασφάλεια. Δεν ήμουν ποτέ πλεονέκτρια άλλωστε αλλά ακόμα και αυτό φαίνεται πολύ αυτές τις μέρες. Το να έχεις αυτό. Όταν ακούμε όλο και περισσότερο νέα παιδιά να φεύγουν στο εξωτερικό και οικογένειες ολόκληρες να ανοίγουν δρόμο για ένα μέλλον πιο ευνοϊκό για τα παιδιά τους, εσύ να λες ότι είσαι εντάξει... ναι , ντρέπεσαι.

Άλλωστε, είναι και το άλλο. Τι έχεις εσύ να προσφέρεις στους αναγνώστες και στο blogging σου λέει. Ήταν ένα άρθρο μιας blogger πάνω στο οποίο έπεσα πέρσι (λυπάμαι που δε θυμάμαι συγκεκριμένα ποιας αλλά ξέρω ότι δε τη γνώριζα προσωπικά , το οποίο πολύ με είχε ανακουφίσει εκείνη τη στιγμή) και όσο να' ναι με ταρακούνησε λίγο. Έχεις να πεις κάτι το ιδιαίτερο; Κάτι που να μην έχει σημασία μόνο για τη μάνα σου και τις αδερφές σου; (Μεταξύ μας, σε αυτές έλειψαν οι αναρτήσεις μου, μου παραπονέθηκαν κιόλας!) Γιατί τότε κάνε το ιδιωτικό κυρά μου και γράψε ότι τραβάει η ψυχή σου! Γιατί πρέπει του αναγνώστη κάτι να του προσφέρεις! Ε λοιπόν δε μου έκανε και πολύ καλό αυτή η ανάγνωση. Κάτι μου πρόσφερε βέβαια άρα επιτέλεσε το σκοπό της: Απογοήτευση.  

Όχι φίλοι μου, δεν έχω να προσφέρω κάτι προσωπικά σε εσάς. Αλλά χαίρομαι να μοιράζομαι τη χαρά μου, και ενίοτε τη θλίψη μου. Πολλές από τις ιδέες μου και μπόλικα από τα ερασιτεχνικά μου δημιουργήματα. Αλλά με κάνουν να χαίρομαι σαν μικρό παιδί που κατάφερε να γράψει για πρώτη φορά το όνομά του και τέτοια χαρά σε πλημμυρίζει, πρέπει να τη μοιραστείς. Δεν έχω να σας προσφέρω tutorials και how to. Μπορεί κάποιες φορές να το κάνω αλλά δεν σου προσφέρω εκείνη τη στιγμή παρά μόνο το μεράκι μου για κάτι που έφτιαξα, κάτι που αγαπώ, όχι κάτι που χρειάζεσαι. Και σίγουρα δε μπορώ να σου προσφέρω δώρα από χορηγούς και διαγωνισμούς. Θαυμάζω και εκτιμώ τη δύναμη όσων το κάνουν εκεί έξω με τέτοια αφοσίωση αλλά εγώ δε μπορώ να σου το προσφέρω. Ευτυχώς όμως υπάρχουν άλλοι που το κάνουν με μεγάλη επιτυχία. Γιατί η μπλογκόσφαιρα έχει χώρο για να μας χωρέσει όλους. Ακόμη και αυτούς που δεν έχουν να προσφέρουν τίποτα πάρα μόνο λίγα λόγια, πολύ συναίσθημα και άπειρες στιγμές. 

Δε θέλω να δώσω υποσχέσεις που μπορεί να μη τηρήσω... αλλά μέσα μου σκέψεις και συναισθήματα πασχίζουν να βολευτούν σε τόσο δα χώρο και πρέπει να βρούν και αυτά το δρόμο τους. Λέω λοιπόν, να πιάσω καμιά σκούπα και να κάνω πέρα τους ιστούς αράχνης που στολίζουν τόσο -ομολογουμένως περίτεχνα- τις γωνίες της μικρής μου καλύβας. Γιατί παρά τις βροχές που θα μας ταλαιπωρήσουν αυτή την εβδομάδα , η Ανοιξη δε μπορεί πια να κρυφτεί, πλησιάζει θριαμβευτικά! Ας την υποδεχτούμε!


18 σχόλια:

  1. Καλώς ηρθες ξανά! Δέσποινα είναι από τις πιο ειλικρινείς και ουσιώδεις αναρτήσεις που έχω διαβάσει! Καταρχήν, χαίρομαι που είσαι καλά, που νιώθεις αυτή την ασφάλεια και όχι δεν είναι κακό να περνάμε καλά, ας το εξορκίσουμε λοιπόν επιτέλους! Χαίρομαι ακόμη περισσότερο για την φράση σου "ζούσα και ξέχασα να γράψω". Μου συμβαίνει τόσες και τόσες φορές! Είχα πιάσει τον εαυτό μου να κάνει πράγματα για το μπλογκινγκ, χάνοντας την χαρά της στιγμής για να φωτογραφίσει, να στήσει, να επιλέξει γωνίες! Και ευτυχώς κατάλαβα νωρίς ότι δεν είναι αυτή η ουσία, η ουσία είναι να βιώνεις την στιγμή γιατί περνάει ανεπιστρεπτί! Εξέφρασες πολλές δικές μου ανησυχίες και σκέψεις σε αυτή την ανάρτηση! Οχι ούτε εγώ έχω να προσφέρω κάτι μοναδικό, κάτι τόσο χρήσιμο δίχως το οποίο το αναγνωστικό κοινό δεν μπορεί να ζήσει! Επιλέγω λοιπόν να προσφέρω ό,τι ευχαριστεί εμένα, όχι από εγωπάθεια, αλλά από ειλικρίνεια! Και αν και οι μέρες μου πλέον σαν εργαζόμενη μαμά-σύζυγος-νοικοκυρά, είναι τόσο φορτωμένες που δεν προλαβαίνω ούτε να φάω, εγώ θα επιμένω να έχω την δικτυακή γωνίτσα μου για όσο με ευχαριστεί έστω και στον ελάχιστο χρόνο που ασχολούμαι μαζί της! Εύχομαι να συνεχίσεις να είσαι καλά και να γράφεις για ότι σε ευχαριστεί και σε γεμίζει!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μάχη σε ευχαριστώ πολύ για τα ενθαρρυντικά σου λόγια! Είναι μεγάλη απελευθέρωση να καταλήγω στην απόφαση οτι αγαπάω να το κάνω αυτό και θα το κάνω όποτε και για όσο θέλω και με το τρόπο που θέλω! Και ό,τι θέλει ας γίνει.

      Διαγραφή
  2. συμφωνω κι εγω με τη Μαχη!! καμια φορα χανουμε την ουσια προσπαθωντας να ευχαριστησουμε τους αλλους..Ευχομαι κι εγω να συνεχισεις να γραφεις.. και να ζεις ομορφα πραγματα για να μας τα διηγηθείς!! φιλια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ελπίδα ευχαριστώ πολύ,νομίζω οτι χάθηκα λίγο αλλά τώρα επανήλθα στην αρχική μου πορεία!

      Διαγραφή
  3. Υπέροχες οι σκέψεις σου και η στάση σου Δέσποινα! Χαίρομαι που υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι γύρω μας στην blogόσφαιρα, που δεν κυριεύονται από μεγαλομανία και σύνδρομα ανωτερότητας. Γιατί τελικά αυτοί που μένουν και έχουν σταθερότητα δίπλα τους, γύρω τους, μέσα τους, είναι αυτοί που με όσα έχουν είναι ευτυχισμένοι και δεν χρειάζεται να διατυμπανίζουν το μεγάλο και το διαφορετικό. Να μείνεις έτσι και μόνο για αυτά τα σημερινά σου λογια, να γράφεις πιο συχνά, δίχως να χάνεις στιγμή όμως από όσα σε γεμίζουν ζωή!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μάγδα τα λόγια σου με γέμισαν , πραγματικά σε ευχαριστώ!

      Διαγραφή
  4. Δέσποινα μου είχε λείψει το γράψιμό σου...
    βρίσκομαι στο ίδιο μέρος σε αυτόν τον χώρο... μαζί το ξεκινήσαμε με μια βδομάδα διαφορά...αλλά τότε δεν είχα ιδέα...κ τώρα που υποτίθεται έχω κάνω κ εγώ ότι κ εσύ.... ζω την στιγμή για την στιγμή κ όχι για το blog... πέρασα κ εγώ τη φάση του αυτοσκοπού...αλλά χαίρομαι που μου πέρασε γρήγορα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ευαγγελία μου ζήσε τη κάθε στιγμή! Τώρα που μπορείς! Γιατί ο χρόνος είναι σαν την αμμο στη κλεψύδρα: Δε γυρνάει πίσω!

      Διαγραφή
  5. Δεσποινάκι, να γράφεις. Γιατί μας αρέσει το γράψιμό σου. Γιατί είσαι ειλικρινής και ατόφια. Γιατί δεν χρειάζεται να έχεις να πεις κάτι στους άλλους πάντα, αρκεί η ανακούφιση της καρδιάς της δικής σου. Όποιος θέλει διαβάζει ένα μπλογκ κι αν θέλει! Χάρηκα πάρα πολύ που διάβασα αυτή την ανάρτηση. Σε φιλώ γλυκά <3

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αυτή την ανακούφιση σκοπεύω να αναζητώ λοιπόν Κατερίνα μου. Και κάτι άλλο: Πολύτιμες αναμνήσεις για τα παιδια. Αν μου το επιτρέπουν οι συνθήκες, να είναι και γραπτές. Για εμένα, για αυτά και για το μέλλον.
      Σε ευχαριστώ για τα γλυκα σου λόγια!

      Διαγραφή
  6. We missed you sister! Πόσο άδικο είχε αυτή η ανάρτηση που σε αποθάρρυνε απο το να γράφεις... είναι επιλογή μας να διαβάσουμε κατι ή οχι. Κανείς δεν αναγκάζει κανέναν. You do you girl! Love ya!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σωτη μου σε αγαπώ πολύ πολύ πολύ! Και είμαι πολύ περήφανη για εσένα!

      Διαγραφή
  7. Συμφωνώ και εγώ με οσα είπαν όλοι εδώ... γράψε για ότι ποθεί η καρδιά σου να μοιραστεί με τον κόσμο και όποιος θέλει θα το διαβάσει... απλώς μην σταματάς να γράφεις!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Χαίρομαι που είναι όλα καλά.
    Απόλαυσέ το!
    Καλή συνέχεια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Δεσποινακι γλυκό!! Όλοι έχουμε να προσφέρουμε κάτι. Σκέψου τα λόγια σου σαν κομμάτι από Τετρις. Δεν ξέρεις που θα ταιριάξει και πως θα πιάσει χώρο στην Ζωή του άλλου. Έτσι το σκέφτομαι εγώ. Πολλά από αυτά τα σκεφτόμουν πέρσι. Όμως είμαι εδώ, και απολύτως έτοιμη, ανανεωμένη να προσφέρω αυτό που με εκφράζει. Το ίδιο και εσύ εύχομαι!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Η παρομοίωση σου ήταν πραγματικά μεγάλης αξίας Μαρία! Πολλές φορές απλά λόγια σε ανύποπτη στιγμή έχουν αφήσει το σημάδι τους μέσα μου, μπορεί λοιπόν τον ίδιο ρόλο να έχουν και τα δικά μας λόγια στη ζωή κάποιου άλλου!
      Συνεχίζουμε λοιπόν!

      Διαγραφή

Οι απόψεις όλων σεβαστές αρκεί να μην εκφράζονται με προσβλητικό τρόπο.