Δευτέρα 20 Απριλίου 2015

Τα βράδια του παραλόγου!

Πριν από λίγα χρόνια, όταν πρωτομπήκαμε στο σπίτι στη γειτονιά μας, σε ένα από τα απέναντι σπίτια ήταν δυο ηλικιωμένοι με δυο παιδιά στη προεφηβεία τους. Τα παιδιά για  αδιευκρίνιστους λόγους δε ζούσαν με τους γονείς τους, παρόλο που νομίζω ότι η μητέρα τους ερχόταν συχνά για να τους δει.

Η γιαγιά αυτή ακουγόταν κάθε βράδυ να φωνάζει για να τα μαζέψει και για να κάνουν αυτό που κάνει κάθε παιδί το βράδυ: Να ετοιμαστούν για ύπνο. Σε όλη τη γειτονιά ακούγονταν οι φωνές της, ειδικά το καλοκαίρι ήταν ακόμη πιο έντονο, μια και οι πόρτες ήταν ανοιχτές. 

Δε μπορούσα όμως να τη κατανοήσω εκείνη την εποχή. 



Τα παιδιά ήταν μικρά, τα βάζαμε νωρίς για ύπνο, εύκολα αποκοιμούνταν και μου περίσσευε λίγος χρόνος για συμμάζεμα και χαλάρωση πριν ξαπλώσω κι εγώ. 

Με θυμάμαι να είμαι το βράδυ στο μπαλκόνι και να απλώνω τα ρούχα που μόλις είχα βγάλει από το πλυντήριο. Τα παιδιά μόλις είχαν κοιμηθεί, η νύχτα ήταν ωραία σαν τις μέρες που διανύουμε, άνοιξη προς καλοκαίρι. Η γιαγιά ακουγόταν να φωνάζει δίνοντας διαταγές σε παιδιά που την αγνοούσαν. Εγώ έκλεισα τη μπαλκονόπορτα για να μη ξυπνήσουν τα πιτσιρίκια και σκεφτόμουν πόσο άσχημο πρέπει να είναι να μη μπορείς να τα βγάλεις πέρα με τα παιδιά και να καταφεύγεις σε φωνές. Υποσχέθηκα στον εαυτό μου να μην καταλήξω να φωνάζω με τον ίδιο τρόπο ότι και να γίνει στο μέλλον.

Όπως λένε, όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια, ο Θεός τον βλέπει και γελά.

Νομίζω ότι είμαι στη θέση της γιαγιάς...
Όχι ότι με ακούει όλη η γειτονιά (καλά, μπορεί μερικές φορές!) αλλά οι φωνητικές μου χορδές σίγουρα την ακούνε! 

Πως γίνεται να είναι στο πόδι όλη την ημέρα, να τρέχουν πάνω κάτω και να μην θέλουν να πάνε για ύπνο, παρά μόνο με το ζόρι; Να κουτουλάνε από τη νύστα, να κοιμούνται όρθιοι αλλά να αρνούνται να πάνε να ετοιμαστούν για το κρεβάτι; Να βρίσκονται σε οίστρο παιχνιδιού μόνο μετά τις 9 το βράδυ και να κρατάει για όλες ατελείωτες, σε σημείο που δε ξέρω τι να κάνω: Να θαυμάσω το θέαμα του υπέροχα εναρμονισμένου παιχνιδιού χωρίς διαμάχες μεταξύ τους (μη νομίζετε ότι συμβαίνει και συχνά!) ή να τσιρίξω για το ακατάλληλο της ώρας του παιχνιδιού που θα έπρεπε να λαμβάνει χώρα στα όνειρά τους αυτή τη στιγμή;

Και όταν επιτέλους καταφέρουμε να πάμε επάνω, αρχίζει η διαμάχη για το ποιος θα πάει πρώτος (και όχι, κανένας δεν διεκδικεί την πρωτιά σε αυτή τη περίπτωση!) Αφού διασαφηνίσουμε ποιανού σειρά είναι σήμερα να πάρει τη πρώτη θέση (βάσει της προηγούμενης βραδιάς βεβαίως βεβαίως!) αρχίζει το χάζεμα από εδώ και από εκεί με μικροπαίχνιδα που φαίνονται να ξεπετάγονται από παντού και αφού καταφέρω με φωνές και άπειρες επαναλήψεις των ίδιων οδηγιών να τον βάλω να ετοιμαστεί, έχουμε τον άλλον να ξεπετάγεται με πειράγματα και πρόκληση για νέο κύκλο παιχνιδιών και να κλονίζει την φτωχή αυτοσυγκέντρωση του και την σε οριακό σημείο αυτοσυγκράτηση μου.  Ναι , το ομολογώ, έχω ήδη αρχίσει να βγάζω αφρούς από το στόμα και μπορεί η γειτονιά να μη με ακούει, αλλά ο θείος και η θεία των παιδιών στο δίπλα διαμέρισμα σίγουρα με ακούνε (η δική τους σειρά να φωνάζουν είναι αφού τελειώσουμε εμείς!)

Ενώ λοιπόν ντύνεται ο πρώτος, με εμένα μόνο να ελπίζω ότι πράγματι ντύνεται και δεν χοροπηδάει στο κρεβάτι με το εσώρουχο ή έχει καθίσει στο πάτωμα για να παίξει με τα παιχνίδια (εκείνα τα αυθάδικα που ξεπετάγονται από παντού) ή να χαζέψει ένα περιοδικό με τα χελωνονιντζάκια, ή να κολλήσει αυτοκόλλητα από διάφορους ήρωες στον ήδη γεμάτο τοίχο, ο δεύτερος παίρνει τη σκυτάλη για δόντια και μπάνιο. Και όταν γυρίσουμε στο δωμάτιο, η ανακούφιση ότι ο πρώτος έχει ντυθεί θα έρθει μόνο εάν αυτός είναι ο μεγάλος. Γιατί στη περίπτωση του μικρού, μάλλον θα τον βρω να χοροπηδάει στο κρεβάτι! Το διάστημα που θα μεσολαβήσει μέχρι να ντυθεί ο δεύτερος, ο οποίος θα αρχίσει τα πειράγματα και τα  παιχνίδια με τον ήδη έτοιμο πρώτο, θα είναι εξαιρετικά μακρύ και επώδυνο. Και τα νεύρα είναι ήδη τσατάλια. 

Οι φωνές για να βγάλει το παντελόνι και τις κάλτσες και τη μπλούζα αντικαθιστώνται από τις φωνές για να βάλει το παντελόνι και τη μπλούζα της πιτζάμας και τις κάλτσες (για τους κρυουλιάριδες)  και μιλάμε για συνεχή επανάληψη των ίδιων και των ίδιων οδηγιών, με αποτέλεσμα να γίνομαι θέαμα και αυτούς τους ίδιους, πιθανόν αρκετά αστείο, μέχρι που φτάνω στο αμήν και αρχίζω να χρησιμοποιώ την υπέρτατη απειλή. 

"Δεν έχει παραμύθι εάν δε μπείτε αμέσως στο κρεβάτι!"

Φυσικά δε θα πραγματοποιήσω την απειλή μου, αλλά θα το ψαλιδίσω λίγο το παραμύθι, μια και ήδη είναι αργά. Θα ακολουθήσουν αγκαλίτσες και φιλάκια, ξόρκια για τα κακά όνειρα και βγαίνω από το δωμάτιο.

Θα μείνω κάποια λεπτά να σκέφτομαι πόσο απαίσια μητέρα αισθάνομαι. Θα περιμένω να αποκοιμηθούν για να πάω να τα φιλήσω ακόμη μια φορά (εάν το κάνω πριν αποκοιμηθούν θα ακολουθήσει νέος κύκλος ξαγρύπνιας) μήπως και εξιλεωθώ. Δεν είμαι σίγουρη ότι συμβαίνει όμως.

Το μόνο που ξέρω είναι ότι κάθε φορά που φωνάζω , θυμάμαι τη γιαγιά του απέναντι σπιτιού και τις δικές της φωνές, και αισθάνομαι άσχημα, γιατί άργησα να τη καταλάβω.
Συγγνώμη !

24 σχόλια:

  1. ουφ μεγαλο θέμα θίγεις! και εγώ όταν ειχα μόνο την μικρή ουτε που ακουγόμασταν! θες που ήταν ήσυχη, θες που έπεφτε για ύπνο εύκολα, θες που ήταν ένα..δεν ξερω, πάντως από όταν ήρθε ο μικρός και οι δικές μου φωνητικές χορδές ξύπνησαν! με πολυ δυσκολία όλα! το ένα ξεσηκώνει το άλλο και τα δυο μαζί συνομοτούν να με ξεκάνουν! υπομονή και πολύ προσπάθεια να περιοριστούν οι φωνές, πολύ προσπάθεια ομως (και όχι πάντα αποδοτική δυστυχώς)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αυτή η συνωμοσία τους βρε παιδί μου, που καταφέρνουν να την πετύχουν μόνο και μόνο όταν δεν είναι προς όφελός μας με ξεπερνάει όμως!

      Διαγραφή
  2. Αχ βρε Δέσποινα, πολλά πράγματα δεν τα καταλάβουμε μέχρι την ώρα που "θα μας χτυπήσει κι εμάς την πόρτα!"
    Πάντως μεταξύ σοβαρού κι αστείου, το "Δεν έχει παραμύθι εάν δε μπείτε αμέσως στο κρεβάτι!" είναι μια καλή αφορμή χωρίς φωνές...
    Την ΚΑΛΗΜΕΡΑ μου & ΚΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ να έχεις!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μαρία μου το κακό είναι ότι τη στιγμή της τρέλας τους ούτε που με ακούνε! Αρα εγώ αναγκάζομαι να εφαρμόσω την απειλή μου, με αποτέλεσμα διθυραμβικές σκηνές με κλαμματα και φωνές από το μικρό και τα νεύρα μου τσατάλια!

      Διαγραφή
  3. Ωχ! Σε νιώθω απόλυτα! Κι όσο λέω ότι δε θέλω να φωνάζω τσουπ κάτι γίνεται και πάλι τα ίδια! Εννοείται χωρίς φωνή πρέπει να το πω 10 φορές συνεχόμενα επαναλαμβανόμενα. Κι αυτό το ακούω επιλεκτικά...ουφ...είναι φορές που αντέχω και δεν φωνάζω αλλά είναι κι άλλες...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ετσι είναι Μαρια μου, δύσκολη πολύ αυτοσυγκράτηση!

      Διαγραφή
  4. Ξέρεις ε; Από κάποια στιγμή και μετά, περνάνε στην υπερένταση, ακριβώς επειδή "τα έχουν παίξει", κι άντε μετά να τα συνεφέρεις... Όχι, εγώ λέω τα παραμύθια να τους τα διαβάζεις, μπας και νανουριστούν επιτέλους κάποτε! Χαχα! Τα φιλιά μου ομορφιά μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δε διαβάζουμε εμείς... Αυτοσχεδιάζουμε επιτόπου!

      Διαγραφή
  5. Καμιά φορά το παθαίνουν αυτά τα παιδιά, επειδή όλη η οικογένεια βρίσκεται μαζί και περνούν ωραία!
    Και, εντάξει, δεν είναι ό,τι καλύτερο να μεγαλώνεις τα παιδιά με φωνές, όμως, όταν τα παιδιά μπορούν να κατανοήσουν το λόγο, να δώσουν μια λογική εξήγηση, και ο ύπνος είναι ένα θέμα που μπορούν να καταλάβουν, τότε δεν πληγώνονται οι ψυχούλες τους!
    Υπομονή, Δεσποινάκι!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ευχαριστώ πολύ Αλεξάνδρα μου, το παλεύω όσο πιο πολύ μπορώ για να είναι οι χαρούμενες στιγμές περισσότερες από τις φωνές!

      Διαγραφή
  6. γεια...δεν σε ξέρω..αλλά πόσο γνωστή μου φαίνεσαι...διαβάζοντας το κείμενό σου....μπορώ,καταθέτοντας και τη δική μου Οδύσσεια....[ είχα κολλήσει σ'αυτήν την ιστορία από την αρχή....θαύμαζα τον Οδυσσέα ...που τα κατάφερε στο τέλος...και τον λυπόμουν κατά βάθος που είχε χάσει τους συντρόφους του...μα κανείς βρε παιδί μου να μη γλυτώσει ;;;; ...και μόνος έφτανε επιτέλους...στην Ιθάκη του....
    Κατά το μεγάλωμα του υιού μου [ στα 18 είναι τώρα ] συχνά ένοιωθα σαν τον Οδυσσέα...που έπρεπε να παλέψει....με χίλιους μύριους κινδύνους και να τη βγάλει καθαρή........ανεξαρτήτως κόστους...αναρωτιόμουν αν θα τα καταφέρω στο τέλος....θα βγάλω παιδί χρήσιμο στην κοινωνία..;;;; [ αυτό του λέω από νεογέννητο σχεδόν...τέτοια μανία ....εκπαιδευτικός γαρ...] πολλά μπορώ να γράψω...μάλλον να εκδόσω βιβλίο...με συνέχειες και μεταφορά στο σινεμά....εγγυημένη επιτυχία....το μόνο που λέω είναι ότι
    1ον.επιβιώσαμε...έως τώρα φυσικά....οπωσδήποτε με τις λελογισμένες απώλειες....αλλά και με πολλές στιγμές υπρηφάνειας....και απροσμέτρητης χαράς....αλίμονο....
    2ον.συμπληρώνω ότι ευτυχώς που μένω σε μονοκατοικία και ένα γύρω υπάρχουν λιόφυτα...και φωνάζω με την ησυχία μου....σίγουρα με ακούνε και σε διπλανά τετράγωνα ..αλλά i'm so lucky...κανείς δεν μου έχει κάνει μήνυση....έως τώρα βέβαια...ούτε έχουν στείλει την αστυνομία στο σπίτι μας ...όπως θα έκανα εγώ ...αν ήμουν στη θέση τους....!!!!!!!!!!!! καλή συνέχεια.........

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μοιράζομαι κι εγώ τις αγωνίες αυτές που αναφέρεις αλλά τελικά δε θέλει να πολυβασανιζόμαστε! Αγάπη άπλετη να δίνουμε στα παιδιά μας και ο Θεός θα φέρει τα υπόλοιπα...

      Διαγραφή
  7. ΔΕΣΠΟΙΝΑΚΙ ΜΟΥ!!! έχω κατακτήσει τον τίτλο της τρελής που φωνάζει.... εγώ.... μια απο τα ίδια...μαλλον χειρότερα απο σένα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μαρία μου ψυχραιμία! Αυτά έχουν οι μαμάδες!

      Διαγραφή
  8. Με τις φωνές δε τα έχω καλά γιατί ακόμα με ακούνε.
    Φιλάκια ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. καλημερα αγαπημενη μου!
    περασα να ευχηθω χρονια πολλα!
    φιλακια πολλα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Δεν είσαι καθόλου απαίσια μητέρα! Μια χαρά άνθρωπος είσαι κοριτσάκι μου και όλες μας όταν ήμασταν μικρές και δεν είχαμε παιδιά ή ήταν πολύ πολύ μικρά τα χρυσά μας, φρικάραμε όταν βλέπαμε την υστερία να ξεχειλίζει από τις άλλες μαμάδες!
    Για να σε παρηγορήσω, εσένα μπορεί να σε ακούει η γειτονιά, εμένα , που τα καμάρια μου μόνο παιδιά δεν τα λες τώρα πια, έχει φτάσει να με ακούσει το χωριό και μπορώ να σου πω ότι τα είχα όλα γραμμένα στα παλιά μου τα υποδήματα! Στην τελική, οικογένεια είμαστε και μπορούμε να ανταλλάσσουμε μεγαλοφώνως φιλοφρονήσεις :))

    υγ. κάνουμε και διαγωνισμό πιο βροντερού κλεισίματος πόρτας!!! πότε θα μας έρθει καμιά κάσα στο κεφάλι δεν ξέρω!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μου αρέσεις! Είμαι σίγουρη οτι το διασκεδάζετε πάντως!

      Διαγραφή
  11. Χαχα,,,γελάω με το σχόλιο της Λεβίνας..."οικογένεια είμαστε και μπορούμε να ανταλλάσσουμε μεγαλοφώνως φιλοφρονήσεις"!!!
    Λοιπόν...έγκυος στο πρώτο μου παιδί...όλα μια ομορφιά...ησυχία, γαλήνη και η χαρά της προσμονής να χτυπάει κόκκινο και ήρθαν φίλες για επίσκεψη, η μια είχε δυο παιδάκια....
    Όλα ταχτοποιημένα, πεντακάθαρα κι εγώ με μια κοιλιά μέχρι πέρα να λέω μεγάλα λόγια!
    Αλλά μάλλον αυτό σηκώνει ανάρτηση...να θυμηθώ μόνο να τη γράψω κάποια στιγμή.
    Η ουσία είναι πως έξω από το χορό, πολλά τραγούδια...μπορεί να μη δυσκολεύτηκα ιδιαίτερα με τον βραδινό ύπνο, αλλά φώναξα κι εγώ άλλες φορές...αλίμονο!!!
    Και μετά έσκαγα και σκεφτόμουν όπως εσύ πόσο απαίσια μάνα είμαι...τελικά δεν είμαστε και τόσο απαίσιες ξέρεις..,
    Σήμερα πάντως όλο ιδέες για αναρτήσεις μου δίνεις....χαχα!
    Φιλιά πολλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χαίρομαι για αυτό Μαρία μου, εύχομαι πάντα να έχεις πολλές πολλές ιδέες!
      Ναι , ελπίζω οτι δεν είμαστε απαίσιες!

      Διαγραφή
  12. Αχ πόσο σε καταλαβαίνω!!! Ακριβώς τα ίδια σκέφτομαι κι εγώ!!! Έχω σχολιάσει όσες μαμάδες ξέρω και δεν ξέρω!!! ....Μέχρι που έκανα κι εγώ παιδιά..... Άλλαξαν όλα!!!
    Κάθε φορά που φωνάζω απλά προσπαθώ να έχω στο νου μου να είναι για κάτι που είναι επικίνδυνο και σημαντικό και όχι για ακαταστασίες στο σπίτι... παιδάκια είναι! Θα λερωθούν και θα λερώσουν!


    Όντως πολύ μεγάλο θέμα!


    Βάσω, η Μαμά Πρωτάρα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Βάσω για καποιο λογο μου ξέφυγε το σχόλιό σου!Μακάρι να είχα εκείνη τη στιγμή την αυτοσυγκρατηση Να σκεφτώ πιο λογικά!
      Τα φιλιά μου!

      Διαγραφή

Οι απόψεις όλων σεβαστές αρκεί να μην εκφράζονται με προσβλητικό τρόπο.