Δευτέρα 5 Μαΐου 2014

Not a party type!

Πριν το Πάσχα πήγαμε σε ένα πάρτυ γενεθλίων ενός συμμαθητή του Θάνου. Πήραμε μαζί και τον Αλέξη που δεν έχει πάει σε πάρτυ άλλου παιδιού εκτός από αυτά της οικογένειας μας. Φτάσαμε πρώτοι! 

Αφού παραδώσαμε τα δώρα, κάθισα σε μια καρέκλα μια και η οικοδέσποινα ήταν στις ετοιμασίες ακόμη, θα είχε και το άγχος της , δεν άκουσε μια ερώτηση που έκανα για έναν ωραιότατο χειροποίητο πίνακα που μου τράβηξε τη προσοχή. (Κατάφερα βέβαια και τη ρώτησα αργότερα, το τι ιδέες μου έδωσε, δε λέγεται!) Τότε άρχισαν τα δύσκολα! Άρχισαν να εμφανίζονται άτομα τα οποία δε γνώριζα (λογικό , θα μου πείτε!) και τα οποία γνωρίζονταν όλα μεταξύ τους (Σόι και φιλικός περίγυρος όπως συμπέρανα, δεν γινόταν να μου αναλύουν το οικογενειακό δέντρο όλων εκεί μέσα!) 

Τώρα έφτασε η ώρα να σας αποκαλύψω κάτι για τον εαυτό μου... Δεν είμαι καλή στο να ομογενοποιούμαι μέσα σε ένα μεγάλο σύνολο ανθρώπων (Big Events που λένε!) Με πιάνει αμηχανία, ειδικά δε όταν βλέπω κόσμο να είναι μια μεγάλη παρέα, που στο καλό να χωθώ κι εγώ; Λες και δεν είμαι εγώ, η εύγλωττη Δέσποινα που θα σου μιλήσω, θα σε ρωτήσω, θα σε "διαβάσω" από την καλή και από την ανάποδη! Όταν βρίσκομαι σε μια συζήτηση ένας προς έναν, ή στα 3-4 άτομα το πολύ θα είμαι ο εαυτός μου! Άμα γίνουμε πολλοί, με χάσατε! 

Το γεγονός αυτό είναι κάτι που μου προκαλεί αμηχανία σε στιγμές της καθημερινότητας μου. Από τις πιο ασήμαντες όπως το να πάω το μεσημέρι να παραλάβω το παιδί από το νήπιο ανάμεσα στο μελίσσι των γονιών που περιμένουν στην εξώπορτα (Ωχ, ποιος πάει τώρα εκεί, και σε ποια να μιλήσω, και ποια θα μου μιλήσει και τι να πω, και... -βοηθάει και το γεγονός ότι υπάρχουν 2-3 ακατάδεχτες ανάμεσά τους...). Μέχρι και το πιο σημαντικό, όπως το να είμαστε καλεσμένοι σε ένα τέτοιο πάρτυ για παράδειγμα. Ευτυχώς που μετά από μισή ώρα περίπου ήρθε η μαμά ενός συμμαθητή του Θάνου η οποία είχε έρθει και στα δικά μας τα γενέθλια και μπορούσα να μιλήσω άνετα μαζί της χωρίς να αισθανθώ άβολα .

Στη ζωή μας κουβαλάμε πολλές ανασφάλειες, κάποιες ευνοούνται από το χαρακτήρα μας και κάποιες από τα βιώματά μας. Οι πιο ισχυρές είναι αυτές που έχουν κάνει βουτιά και στους δυο παράγοντες που ανέφερα. Καθώς το δυσκολότερο πράγμα είναι να πολεμήσουμε τον ίδιο μας τον εαυτό (Γιατί είναι Δούρειος Ίππος και άρα κρύβεται καλά) ο αγώνας να καταπολεμήσουμε αυτές τις ανασφάλειες είναι πολύ δύσκολος...

Τέλος καλό, όλα καλά! Αφού περάσαμε όλοι ένα ωραίο απόγευμα, τους βάλαμε να γεμίσουν το πλυντήριο πιάτων (για να δει ο μηχανολόγος μας πως λειτουργεί το δικό τους μηχάνημα) και τους καληνυχτίσαμε με γεμάτο το στομάχι από ... τι άλλο, τούρτα και καραμέλες! Τρώνε ποτέ κάτι άλλο τα παιδιά όταν πάνε στα πάρτυ;

Με την ανάρτηση αυτή συμμετέχω στο Link Party της Ελεάννας!

34 σχόλια:

  1. Το παθαίνω και εγώ αυτό Δέσποινα...και εμένα δεν με πιάνει ας το πούμε συστολή...αλλά αρνητισμός....δεν θέλω να τους γνωρίσω αν δεν προσπαθήσουν αυτοί λίγο!!!
    Είναι κακό όμως και προσπαθώ να το αποβάλλω....
    από το λινκ πάρτυ έρχομαι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τα συναισθήματα μας είναι διαφορετικά αλλά το αποτέλεσμα ίδιο: Δεν ευχαριστιόμαστε αυτό το οποίο ζούμε εκείνη τη στιγμή ενώ θα έπρεπε!
      Το παλεύω κι εγώ!

      Διαγραφή
  2. Καλά, Δεσποινάκι, εσύ ήσουν που δεν είχες κάτι να γράψεις για το θέμα πάρτυ; Προσέγγισες το θέμα από άλλη οπτική! Εγώ ευτυχώς δεν έχω τέτοιες ανασφάλειες όταν βρίσκομαι με κόσμο και δη αγνώστους! Απλώς προσπάθησε να μην το σκέφτεσαι όσο είσαι εκεί! Έρχομαι από το πάρτυ της Ελεάννας!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ευχαριστώ Μαρία, στα τόσα χρόνια που έχουν περάσει έχω βελτιωθεί!

      Διαγραφή
  3. Βρε Δέσποινα τι είχες κάτι να γράψεις;;;; Εσύ έγραψες αναρτησάρα και με θέμα όχι αστεία!Δεν έχω τέτοιο πρόβλημα για να πω την αλήθεια , αλλά ξέρω πολύ κόσμο που έχει το ίδιο ακριβώς.Απλά προσπάθησε να δεις διαφορετικά τα πράγματα και να μην το έχεις στο μυαλό σου.
    Σε ευχαριστώ για τη συμμετοχή σου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ούτε και εγώ έχω ιδιαίτερο πρόβλημα.
    Έρχομαι από το πάρτυ της Ελεάνας
    Φιλάκια ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ελεάννα και Μαρία Ελενα, τι καλά να μη σκαλώνετε σε κάτι τέτοιο! Μερικές φορές σου κόβει τα φτερά!
      Καλό βράδυ!

      Διαγραφή
  5. Χμμμ, σε καταλαβαίνω η αλήθεια είναι. Όταν ήμουν μικρότερη (στο σχολείο) και βρισκόμουν ανάμεσα σε πολλά άτομα ήταν σαν να έχανα τον εαυτό μου, την ζωντάνια μου. Δίσταζα να "ξεδιπλωθώ". Ευτυχώς όμως στο πανεπιστήμιο το ξεπέρασα και τώρα δεν το πολυσκέφτομαι. Πάντως σε νιώθω :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μπράβο σου που το ξεπέρασες! Εγώ είμαι πολύ κοντά στο να τα καταφέρω!

      Διαγραφή
  6. σκιαγράφησες μόλις αυτό που έπαθα λίγες μέρες πριν..ένιωσα τόση αμηχανία διότι και εγώ δεν ήξερα κανένα απολύτως..μόνο την οικοδέσποινα η οποία ήταν δικαιολογημένα στα χαμένα..περιμένουμε καμιά συμβουλή από μαμά ψυχολόγο που να υπάρχει εδώ μέσα..διότι μιας και ξενιτεύτηκα και εγώ σίγουρα θα το ξανανιώσω κάτι ανάλογο φαντάζομαι..σημειωτέον είμαι πολύ κοινωνική και εγώ και πολυλογού..τι έπαθα και κόμπλαρα εκείνο το απόγευμα δεν ξέρω,..θαρρείς και η γάτα μου 'φαγε τη γλώσσα..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ευη μου, μερικές φορές είναι και το περιβάλλον που δεν σε τραβάει! Όταν βλέπεις κάποιον κομπλαρισμένο δεν κάνεις μια ανθρώπινη κίνηση για να αισθανθεί καλύτερα;

      Διαγραφή
  7. Ανώνυμος6/5/14, 12:02 π.μ.

    Σε καταλαβαίνω απόλυτα Δεσποινάκι! Παλιότερα, σε αντίστοιχη περίπτωση, θα είχα καθίσει με την πλάτη στον τοίχο, ένα ποτήρι στο χέρι για να κρατάω κάτι, και θα περίμενα στωικά να περάσει η ώρα, να φύγω. Όχι πια! Τώρα τριγυρνάω μέσα στον κόσμο, μια κουβέντα από δω, μια κουβέντα από κει... πώς αλλιώς θα με γνωρίσουν, πώς θα τους γνωρίσω; Δεν θα ταιριάξω με όλους, αλλά με κάποιους σίγουρα θα ξαναβρεθώ! (από το πάρτυ του Eleanna's Diary)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Όπως το περιέγραψες είναι, αλλά με βαριά καρδιά θα χωθείς και πουθενά, αλλιώς δεν αντέχεται ενα ολόκληρο πάρτυ στην απομόνωση!

      Διαγραφή
  8. εγώ ήρθα απο μόνη μου..χεχε.. Καταλαβαίνω πως νιώθεις.. Κι εγώ το έχω αυτό όταν είμαι σε ξένο περιβάλλον..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Αχ, τι μου θύμισες! Το πρώτο πάρτυ που πήγα τον Παύλο! Δεν ήξερα κανέναν. Ευτυχώς προς το τέλος της βραδιάς κατάφερα να χαλαρώσω λίγο και να πιάσω κουβέντα με δύο άλλες μαμάδες! Όποτε το θυμάμαι, γελάω μόνη μου, γιατί σιωπηλό και χαμηλών τόνων άνθρωπο δε με λες!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. εγω δεν εχω θεμα με τα παρτυ. σχετικα ευκολα ενσωματονομαι. εκτος κι αν ειναι ολοι αγνωστοι και αχωνευτοι. χαχα

    φιλακια πολλα! καλημερα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Και εγώ το παθαίνω αυτό κορίτσια,θέλω τον χρόνο μου ώσπου να αρχίσω να ανοίγομαι!!
    ήρθα από το πάρτυ της Ελεάνας

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. δεν ξερω αν φταιει που περνανε τα χρονια , ομως το " θες να γινουμε φιλες" ή 'θελεις να παιξουμε μαζι" (που λεγαμε οταν ειμαστε μικρα) δεν ειναι του τυπου μου. κανω προσπαθεια (υπερπροσπαθεια) οταν πρεπει να γνωριστω με καποιους αγνωστους και δεν σας κρυβω οτι με κουραζε παααααααρα πολυ! καλημερα κοριτσια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μερικές φορές πρέπει να σπρώξεις τον εαυτό σου να συνεχίσει να επικοινωνεί με τους ανθρώπους! Αξίζει το κόπο όμως!
      Καλωσόρισες!

      Διαγραφή
  13. Πω πω... Σε πόσα παιδικά πάρτυ το είχα πάθει κι εγώ αυτό που λες... Μου γυρνούσαν τα άντερα, άγνωστη μεταξύ αγνώστων και με συζητήσεις εμετικές κυρίως: "ο δικός μου είναι πολύ καλός μαθητής" κι άλλα τέτοια κουλά! Πέρασαν όλα (με παιδί στα 19) αλλά νοσταλγώ την τότε ηλικία του... Πολλά φιλιά Δεσποινάκι μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ειδικά όταν αρχίζουν να σου λένε οτι παει ποδόσφαιρο, και τζούντο και κάνει και τα μαθήματα του με τη μία και είναι αγγελος! Λυπηθείτε με λίγο!
      Φιλάκια Πέτρα μου!

      Διαγραφή
  14. εχεις βραβειο!
    http://ekfrastite.blogspot.gr/2014/05/music-award.html

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κική μου σε ευχαριστώ πολύ, το αποδέχομαι με μεγάλη μου ευχαρίστηση!

      Διαγραφή
  15. Κι εγω νιωθω αμηχανα, αλλα λογω πολλων εμπειριων εργασιακου χαρακτηρα εχω μαθει να το ξεπερναω η απλα να μην το δειχνω. Ετσι ολοι νομιζουν οτι ειμαι σουπερ εξωστρεφης ενω στην ουσια ειμαι βαθια εσωστρεφης και ντροπαλος ανθρωπος.
    Φιλακια πολλα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Οι πιο κοινωνικοί άνθρωποι συνήθως κρύβουν ευαισθησίες μέσα τους που δε τις φαντάζεσαι!
      Φιλιά Πεταλούδα μου, σου χρωστάω μια ιστορία καλοσύνης, μαγειρεύεται όμως!

      Διαγραφή
  16. Σε νιώθω!!! Πολύ όμως!!! Έχω γράψει και στο blog μας πως μπορεί να γράφω ολόκληρα κατεβατά, αλλά από ομιλία... μουγκοθόδωρος!!!
    Δεν νιώθω καθόλου άνετα με πολύ κόσμο (και σκέψου πως την πολυκοσμία την απαιτεί και η δουλειά μας!), και ούτε μου είναι εύκολο να "ανοίγομαι"...
    Νιώθω άνετα με όσους εγώ έχω επιλέξει να είναι στη ζωή μου... Είμαι απίστευτα ντροπαλή... Κατά τ' άλλα προσπαθώ να... επιζώ(!) σε αντίστοιχες με τη δική σου περίπτωση!!!
    ;-)
    Το θέμα είναι πως περάσετε όμορφα!!!
    ΣΣΣΣΣΜΟΥΤΣ πολλά και γλυκά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εγώ αναψοκοκκινίζω κιόλας μερικές φορές, που να μιλήσω σε πολύ κόσμο!
      Φιλάκια Γιάννα μου!

      Διαγραφή
  17. Εγω αυτη την αναρτηση γιατι δεν την ειδα χτες ???
    Παντως σε καταλαβαινω. Και εγω τα ιδια ζορια εχω.
    Ουτε την πολυκοσμια την αντεχω για πολλη ωρα
    ΑΝ βρεθει ομως καποιος γνωστος ομως και πιασουμε κουβετνα..σωθηκα :p
    Εχεις ενα βραβειακι απο μενα..Θα το βρεις το blog μου..
    Φιλια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μαρία μου σε ευχαριστώ πολύ για το βραβείο!
      Φιλάκια!

      Διαγραφή
  18. Αν βρεθώ με πολλούς ανθρώπους που δεν θα συμπαθήσω με την πρώτη ματιά κι επιπλέον θα αρχίσουν τις "κουλές" (για μένα) συζητήσεις, συνήθως απομονώνομαι... Το έχω αλλάξει αυτό τελευταία για να περνάω καλύτερα... Να απομονωθούν αυτοί!!!!!!!!!!!!!
    Καλό βράδυ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Μπορείς πάντα να το δεις σαν ασκήσεις όλα αυτά Δέσποινα. Μαθαίνεις τον εαυτό σου και τον εξελίσσεις!
    Κάθε φορά ένα βήμα περισσότερο!
    Μην τρομάζεις λοιπόν ....αν το δεις έτσι θα έχεις κάθε φορά και λιγότερο άγχος!
    Πολλά φιλιά! :))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Κι εγώ έτσι μπλοκάρω όταν βλέπω τόσο κόσμο άγνωστο και χρειάζομαι τον χρόνο μ λιγάκι αλλά μετά όλα μια χαρά! Καλημέρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Οι απόψεις όλων σεβαστές αρκεί να μην εκφράζονται με προσβλητικό τρόπο.