Σάββατο 26 Απριλίου 2014

Όταν ετοίμαζα ταξίδι όχι μοναχά για πάρτη μου! ((Γράμμα στις αδελφές μου...))


Αγαπημένες μου αδελφές,                                                                              πάνε δυο χρόνια που βρεθήκαμε όλες μαζί κάτω από την ίδια στέγη. Πόσο αναπολώ εκείνες τις στιγμές! Χρόνια τώρα χωρισμένες , με τη ζυγαριά να γέρνει μια προς την Ελλάδα μια προς τα ξένα. Τελικά η απόφαση επάρθη.Σας κέρδισε η ξενιτιά...
Θυμάστε , στο ταξίδι μας, στον πηγαιμό τι αγώνα δώσαμε να απασχολήσουμε τα παιδιά στο αεροπλάνο; Ο Θάνος ήταν τριών και κάτι μηνών και ο Αλέξης κόντευε να κλείσει τα δυο. Κηρομπογιές, βιβλία, παιχνιδάκια, ακόμη και το λάπτοπ επιστρατεύσαμε για να επιζήσουμε της ατελείωτης ακινησίας! Πήραμε να μετράμε ασταμάτητα τους διαδρόμους: πάνω κάτω, πάνω κάτω...Ο Βασίλης να έχει μείνει πίσω λόγω δουλειάς για να μας ακολουθήσει μετά από λίγες εβδομάδες...


Η άφιξη ήταν μεγάλη ανακούφιση και η αναμονή για τον έλεγχο βασανιστική...
Αλλά η χαρά μόλις είδαμε τη μαμά και τη Στέλλα να μας περιμένουν λυτρωτική: Τελειώσαμε επιτέλους!
Δε θα ξεχάσω ποτέ τη τούρτα καλωσορίσματος που μας είχε φτιάξει η μαμά με μεράκι: Welcome Θαno, Alex, mama, Ria & Roula.

Η πρώτη μου εντύπωση από το νέο τόπο ήταν περίεργη. Εντυπωσιάστηκα από την πλούσια πρασινάδα που έβλεπες όπου γύρναγες το βλέμμα σου. Ο ουρανός... ήταν έργο τέχνης και απλωνόταν μέχρι εκεί που έφτανε το μάτι σου! Η απουσία ίχνους βουνού μου προκαλούσε την εντύπωση μερικές φορές ότι θα μας πέσει στο κεφάλι... Ποιος να βαστάξει τέτοια μεγαλοσύνη αν όχι τα βουνά; Εσύ Ρούλη μου'χες πει "Αυτό που αγαπώ εδώ είναι ότι βλέπω Άνοιξη..." Φέτος αν ήσουν εδώ θα χόρταινες άνοιξη, μάλλον βάζει τα δυνατά της κι αυτή να σε τραβήξει πίσω...



Το σπίτι το ερωτεύτηκα, γεμάτο από ντουλάπες! Πάντα το απωθημένο μου ήταν οι ντουλάπες. Ηθελα να έχω πολλές, όλες να τις γεμίζω με τα αρχαία πράγματα που κρατώ κόντρα σε όλους τους άλλους. Τις παλιατζούρες μου όπως τις λένε. Ένα περίεργο συναίσθημα, σαν να ζούσα εκεί στο παρελθόν με κυρίευσε. Τι σου είναι το μυαλό ε;

Τα παιδιά άρχισαν αμέσως την εξερεύνηση. Ο Θάνος και ο Αλέξης πήραν πάνω κάτω να μετράνε τα στρωμένα με μοκέτα σκαλοπάτια και εγώ απολάμβανα τη μητρική φροντίδα. Ένιωθα για πρώτη φορά μετά από χρόνια ότι ήμουν παιδί, ότι για αλλαγή κάποιος άλλος φρόντιζε εμένα και όχι το αντίστροφο. Με ρωτούσαν τι ήθελα να φάω, με κακομάθαιναν με λιχουδιές (τις ίδιες που εγώ προσπαθώ να ελέγξω και να περιορίσω στους δικούς μου γλυκατζίδες, αλλά όταν μεγαλώσω θα χαίρομαι εάν δέχονται να τα πάρουν από τα χεράκια μου!) Θυμάσαι Σώτη που η μαμά γύρισε ένα βράδυ με πατατάκια για εμάς, εκείνα τα barbeque, πως τα λένε (δεν είμαι σίγουρη οτι γράφω σωστά τη λέξη...)


Η βοήθεια σας με τα παιδιά πολύτιμη και καλοδεχούμενη. Η ώρα του φαγητού, του μπάνιου, του ύπνου ήταν οικογενειακή υπόθεση και τα παιδιά είχαν πέντε άτομα να προστρέχουν στις ανάγκες τους και όταν ερχόταν η Στέλλα με τα δικά της τα παιδιά γινόταν ...χαμός! 
Όχι, δεν ήταν όπως τη ταινία Greek Wedding αλλά είχε κάποια γλυκά, νοσταλγικά χαρακτηριστικά! Σαν αποκορύφωμα αυτού, το αρνί στη σούβλα, ανήμερα του Πάσχα και ο χορός που ρίξαμε οι τέσσερις μας που μας ξυπνούσε αναμνήσεις παλιές...

Πήραμε με τη σειρά τα μουσεία και τα αξιοθέατα όταν ήρθε και ο Βασίλης από την Ελλάδα. Το Aquarium (μα να μη δούμε τους καρχαρίες, είναι δυνατόν!), ο Ζωολογικός Κήπος, το Μουσείο Ιστορίας, το Αστεροσκοπείο, το Skydeck, και να μην ξεχάσω το περίφημο φασόλι που μου ξέφυγε και αυτό και το είδε μόνο ο Βασίλης! Δε πειράζει... next time!



Δε θα ξεχάσω ποτέ... το βράδυ που ήρθε η Στέλλα με τα παιδιά να κοιμηθεί μαζί μας και ξενυχτήσαμε μέχρι αργά παρακολουθώντας την ταινία Law αbiding citizen. Συζητώντας σαν το παλιό καλό καιρό... τι ωραίες στιγμές...
Το ταξίδι αυτό έδωσε την ευκαιρία στους γονείς μας να ενώσουν κάτω από την ίδια στέγη τα παιδιά και τα εγγόνια τους. Και να στολίσουν μετά όλο το σπίτι με τις φωτογραφίες που βγάλαμε στο εμπορικό κέντρο! (Αλήθεια, τότε δεν ήταν που χωριστήκαμε και χάσαμε ο ένας τον άλλον στους απέραντους χώρους στάθμευσης και μετά ακολούθησε πανζουλισμός; Πλάκα είχε!)



Μου έκανε εντύπωση... που όταν γυρνούσα από τη παιδική χαρά σπίτι με τα παιδιά διασταυρώνονται οι δρόμοι μας με έναν νεαρό που έβγαζε βόλτα το σκύλο του. Μας χαιρέτισε "How are you doing? " θαρρώ μας είπε και αφού απάντησα σκέφτηκα ελληνικά: Τρελός είναι αυτός και χαιρετάει τον κάθε άσχετο; (Στη προκειμένη περίπτωση ήμασταν εμείς οι άσχετοι)
Κι όμως, υποκρισία ή όχι, χαιρόσουν να βλέπεις χαμογελαστούς ανθρώπους να σε καλωσορίζουν με ζεστασιά. Ξέρετε, θα σας πω κάτι αδελφούλες μου αλλά μεταξύ μας έτσι; Με πιάνει το στομάχι μου όποτε πάω στο Super Market της γειτονιάς μου, ξέρετε την μεγάλη ελληνική αλυσίδα που λένε με καμάρι ότι δεν έγιναν μειώσεις στους μισθούς... Δε ξέρουν τι παει να πεί χαιρετισμός. Οι ταμίες τουλάχιστον. Μια μάλιστα είχε την ευγένεια να μου επισημάνει ότι δε με (υπ)ακούει ο γιός μου, ο οποίος χάζευε τις λιχουδιές στα ράφια και εγώ του φώναζα να έρθει στο ταμείο και να φύγουμε. Μάλλον αυτής τα παιδιά την ακούν. Τυχερή θα είναι, και ευτυχισμένη σίγουρα, φαίνεται παιδί μου από τη χαρά που ξεχειλίζει στο πρόσωπό της...

Χάρηκα που βρήκα την ευκαιρία να σας τα πω αυτά. Θα κλείσω με την ωραία θέα που μας προσέφερε ο ουρανός από την θέση του επιβάτη του αεροπλάνου. Και το ακόμη καλύτερο θέαμα των παιδιών να κοιμούνται -επιτέλους!- στο αεροπλάνο. Ήταν ένα ωραίο ταξίδι...

Σας περιμένω να ανταμώσουμε και πάλι όλοι μαζί τον Ιούλιο. Και... νομίζω ότι το υποψιάζεστε αλλά θα το πω: Σας αγαπώ πολύ, ευχαριστώ το Θεό που σας έχω στη ζωή μου!

Η αδελφή σας, Δέσποινα.




Το γράμμα αυτό έχει σαν υπέροχη αφορμή την πρόταση της πολυταξιδεμένης  Πέτρας από το ο πιο πιστός φίλος του σκύλου 
  να γράψουμε εμπειρίες από κάποιο ταξίδι που έχουμε κάνει : "Ετοιμάζω ταξίδι μοναχά για πάρτη μου!"

Διάλεξα ένα ταξίδι που έκανα με τα παιδιά μου και τις μικρές μου αδερφές,
 Σταυρούλα και Σωτήρα στο Σικάγο , 
όπου ζουν μόνιμα οι γονείς μου και η μεγάλη μου αδερφή Στέλλα εδώ και χρόνια και πλέον και οι μικρές έχουν εγκατασταθεί πια εκεί. 
Ήθελα να τις ευχαριστήσω για όσα έχουν κάνει για μένα. 
Δε νομίζω να μπορέσω να τους το ανταποδώσω ποτέ, όταν 
η γυναίκα κάνει παιδιά, είναι όλος της ο κόσμος και όλα τα άλλα έρχονται με πικρή 
καρδιά σε δεύτερη μοίρα...



18 σχόλια:

  1. Δέσποινα μου αρέσει πολύ πώς γράφεις. Μοιάζει η γραφή μας. Μου είναι πολύ οικεία. Τελικά έχουμε και το Σικάγο κοινό! Γεννήθηκα κι έζησα τα πρώτα χρόνια μου εκεί! Κάτι συμπτώσεις!
    Χάρηκα που είδα όλο αυτό το υλικό από την πόλη που πρωτοείδα το φως!
    Φιλιά πολλά! :)))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το ίδιο αισθάνομαι και εγώ Αριστέα μου, μου αρέσει πολύ να σε διαβάζω!
      Σε ποια περιοχή ήσασταν όταν ζούσατε στο Σικάγο; Οι δικοί μου είναι στο Carol Stream!

      Διαγραφή
  2. Thank you my dear sister! Και εμείς σε αγαπάμε και ανπομονούμε να μαζευτούμε και πάλι μαζί αυτό το καλοκαίρι... :-*

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Αχ τι ομορφη αναρτηση Δεσποινα μου. Την απολαυσα πολυ!
    Σε καταλαβαινω πως σου λειπουν παντως. Και μενα ο αδελφος του μπαμπα μου μενει εδω και 30 χρονια περιπου στην Αμερικη . Και τον εχω δει μονο 2-3 φορες σε ολη μου την ζωη οταν ερχετε εδω για διακοπες..
    Φιλακια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Βρε 'συ, με συγκίνησες!
    Τί όμορφη ανάρτηση/επιστολή!
    Προσωπικά... έλιωσα!!!
    ΣΣΣΣΣΣΣΣΣΜΟΥΤΣ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Πολύ καλό!!!!!!! Ααααααχ! Σα να βλέπω ταινία!
    Γράφεις πολύ όμορφα....
    Καλή αντάμωση με τους δικούς σου!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Δέσποινα μου αυτό το γράμμα ήταν κατάθεση ψυχής! Μας συγκίνησες όλους πιστεύω!
    Μπορεί να είστε μακρυά σε απόσταση με τους γονείς και τις αδερφές σου,αλλά οι καρδιές σας είναι κοντά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μαρία μου, Συριανάκι, Αντζυ και Ανθή, σας ευχαριστώ από καρδιάς!
      Όταν τα λόγια κρύβουν αλήθειες, βρίσκουν πιο εύκολα το δρόμο προς τη καρδιά μας!
      Φιλιά!

      Διαγραφή
  7. Συγκινηθηκα πολυ με αυτη σου την αναρτηση! ΕΙναι δυσκολο να εχεις τοσο μακρια τους δικους σου ανθρωπους! Πανεμορφες αισθαντικες περιγραφες! Φιλια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ευχαριστώ Πεταλούδα μου για τα καλά σου λόγια...

      Διαγραφή
  8. Δεν περίμενα ποτέ -όταν κατέβασα αυτήν τη...φαεινή ιδέα- πως θα διάβαζα τόσο συγκινητικά πράγματα γλυκό μου Δεσποινάκι... Δεν ξέρω γιατί, αλλά σε φαντάζομαι να γράφεις και να δακρύζεις παράλληλα, αφού εγώ συγκινήθηκα απίστευτα, φαντάζομαι εσένα.... Μια ευχή από τα βάθη της καρδιάς μου: με το καλό να έρθει αυτή η ευλογημένη ώρα που θα ξανασμίξετε όλοι μαζί...... Πολλά γλυκά φιλιά! :))

    Υ.Γ Καταπληκτικές φωτογραφίες! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το μάτι θόλωσε , η αλήθεια είναι ! Αλλα μη νομίζεις, με τα παιδιά να αλωνίζουν και να παλεύουν μεταξύ τους, να ζητάνε νερό και λοιπά, που ατμόσφαιρα για να σταθεί το δάκρυ;
      Φιλάκια!

      Διαγραφή
  9. Με συγκίνησες ΄πάρα πολύ!
    Φαντάζομαι πόσο σου λείπουν!
    Καλά για την ταμία δεν θα πω τίποτα...αλλά οι άνθρωποι που δεν χαμογελάνε και δεν χαιρετάνε, είναι...άσε μην πω καλύτερα..χαχα!
    Προσγειώνομαι πάλι Ελλάδα από Αμερική και σε φιλώ!
    Καλή εβδομάδα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. πολύ συγκινητική ανάρτηση Δεσποινακι.. Που μένουν οι αδερφές σου;;; πολύ ωραίο μέρος.. Τυχεροί που τους επισκεφτήκατε.. και σας είδαν και τους είδατε...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Στο Σικάγο είναι Ελπίδα μου... σε ενα προάστιο... Τωρα το καλοκαίρι παντρεύεται η αδερφή μου εδώ και θα ξαναμαζευτούμε μετά από 3 χρόνια!

      Διαγραφή
  11. Πολυ όμορφη ανάρτηση Δέσποινα! Με το καλό να ανταμωσετε όλοι μάζι και να το ευχαριστήθηκε! Καλη Μεγάλη Εβδομαδα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Οι απόψεις όλων σεβαστές αρκεί να μην εκφράζονται με προσβλητικό τρόπο.