Τρίτη 25 Μαρτίου 2014

Γράμμα στο αγέννητο παιδί μου


Μικρό μου θαύμα…Άραγε τι να σκέφτεσαι εκεί μέσα κρυμμένο; Κοιμήσου… Εγώ θα σε προστατεύσω! Τι αστείο… Εγώ ήμουν πάντα αυτή που χρειαζόμουν προστασία.

Σαν μικρό παιδί τρόμαζα από τον αέρα που φυσομανούσε ανάμεσα στα κλαδιά των δέντρων. Έκλεινα τα μάτια μου, κάλυπτα τα αυτιά μου να μην ακούω το σφύριγμά του και παρακαλούσα να σταματήσει. Δε σταματούσε.

  Σαν κορίτσι αναζητούσα τον προστατευτικό τοίχο που άπλωνε γενναία ο αδερφός μου για να κρυφτώ από τα πειράγματα των άλλων παιδιών. Αυτός εξαφάνιζε κάθε απειλή , διέλυε κάθε κοροϊδευτικό γέλιο και με καθησύχαζε: «Μη φοβάσαι, εγώ θα σε προστατεύσω».

 Σαν έφηβη η παρήγορη αγκαλιά της μητέρας μου με δεχόταν πρόθυμα και με φύλαγε ζεστά στο απάνεμο καταφύγιο, μακριά από τις πρωτόγνωρες απογοητεύσεις της τρυφερής νεανικής καρδιάς.

Σαν γυναίκα βρήκα αποκούμπι στο λιμάνι του παραδείσου –του πατέρα σου μικρό μου- και έκτοτε δε φοβάμαι, είναι αυτός η ομπρέλα που βαστάω ενάντια στη βροχή της ζωής, ενάντια στη χιονοθύελλα που στέλνω εγώ εμπρός μου…

Σσς κοιμήσου, μη φοβάσαι. Θα διαλύσω κάθε αγέρα που θα απειλήσει την ηρεμία σου. Εγώ θα είμαι ο τοίχος που θα σταθεί εμπρός σε κάθε πλάσμα που θα προσπαθήσει να σε πληγώσει. Η αγκαλιά μου θα είναι η φωλιά που θα σε θρέψει σταγόνα σταγόνα για να σταθείς στα πόδια σου…μέχρι να βρεις τη μυστική σου Ιθάκη, εγώ θα είμαι το πλοίο που θ’αρμενίζει στα άγνωστα νερά πηγαίνοντάς σε στο προορισμό σου. Δίχως να ρωτήσω πως και γιατί απλά γιατί είσαι εσύ…

Άραγε πως κυλάει ο χρόνος σου παράδεισέ μου; Ξέρω είναι στενάχωρα εκεί μέσα μα να΄ ξερες τι αγαλλίαση νιώθω να σ’ έχω εδώ μαζί μου! Μονάχα εμείς οι δύο! Μακριά από τη θλίψη που κρύβει αυτός ο κόσμος! (Ξέρω θα πεις «θέλω να τον γνωρίσω» ) Είναι που ξέρω πως εδώ είσαι ασφαλής μικρό μου… Το άγνωστο να πολεμάς είναι πικρό ψυχή μου…

Η νιότη το άγνωστο αψηφά –το βλέπω απ’ τις κλωτσιές σου- Μοιάζει η κίνηση αυτή λαχτάρα να προδίδει. Τον κόσμο θέλεις να γνωρίσεις και χρόνο να μη χάσεις. «Άντε τι γίνεται, ακόμα να ανοίξεις; Τόσο καιρό καρδιοχτυπώ , τα πόδια μου χτυπάω! Θέλω να δω όσα άκουσα, σ’εσένανε μιλάω!» Κάτι τέτοιο φαντάζομαι θα έλεγες αν μιλούσες. Ο στίχος κυλά στις φλέβες σου –το βλέπω απ’ τις κλωτσιές σου!-.

Τα βράδια με το πατέρα σου καθόμαστε σου μιλάμε. Σου τραγουδάμε τρυφερά και σε αποζητάμε. Να φανταστείς σαν ήμουνα ελεύθερη και ωραία με τη ψυχή μου γέλαγα με τους χαζογονείς. «Εγώ δε θα ‘μαι έτσι» δήλωνα αστραπιαία μα ήρθε το μικρόβιο και στο δικό μας σπίτι…

Το ξέρω πως αυτά δε σε απασχολούν, το πατουσάκι σου κλωτσάς γλυκά να  συνεχίσω το τραγουδάκι το γλυκό να ξανατραγουδήσω:

Νάνι, νάνι, το παιδί μου νάνι…

Και το ρυθμό εσύ κρατάς με τους μικρούς σου χτύπους. Στις φλέβες σου τρέχει η μουσική, -το βλέπω απ' τις κλωτσιές σου….



Συλλογή Γραμμάτων: Σκέψεις μιας μέλλουσας μαμάς... Κάπου εκεί μπορεί να βρείτε τον εαυτό σας... Κάπου εκεί έχω καταθέσει τον δικό μου...



Μπορείτε να δείτε την ιστορία της Μυρτούς που έγραψε το γράμμα το πρώτο μέρος εδώ και το δεύτερο μέρος εδώ.


14 σχόλια:

  1. I enjoyed reading it. Its quite deep and meaningful. I loved the way you have express your feelings and conveyed every bit of it.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Thank you for your comment! It's my first attempt to write a short story... I've been there, feeling this way during my pregnancies...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. I just read it in English... oh how many things you are missing out on... the translation is nowhere near the real emotion.. the words... it is hard to translate this masterpiece! but I guess it is better than nothing!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Μόνο εγώ δηλαδή του έλεγα "σταμάτα να κλωτσάς επιτέλους!!!"? Με είχε ταράξει το φασολάκι και ήταν και καλοκαίρι!!!
    Πολύ ωραία όμως τα λέει η μανούλα...!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλώς ήρθες Λίνα!Μπορεί να μη το θυμάσαι, αλλά γύρνα λίγο πιο πίσω όταν το φασολάκι σου έκανε άνετες τούμπες στη κοιλίτσα σου! Τότε που οι κινήσεις του ήταν σαν καρδιοχτύπι... Μια συνεχής υπενθύμιση ότι είστε δυο. Εκείνες οι στιγμές είναι που κρύβουν μαγεία μέσα τους! Άμα πάς στα μισά του 3ου τριμήνου, τότε ναι και τα δικά μου, το ένα με το πόδι και το άλλο με το κεφάλι απαιτούσαν από εμένα να τα ελευθερώσω δίχως να λογαριάζουν το πόνο μου!

      Διαγραφή
  5. Πολύ τρυφερό :) Μου αρέσει ο τρόπος που εκφράζεσαι.
    Ίσως κάποια στιγμή να σε νιώσω και πργματικά ;)
    Καλώς σε βρίσκω!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Lyriel, σε ευχαριστώ πολύ για τα θετικά σου σχόλια! Καλώς ήρθες! Υποθέτω οτι δεν είσαι μητέρα ακόμη... Σου εύχομαι όταν γίνεις να αισθανθείς όλο το μεγαλείο του...Τα υπόλοιπα είναι λεπτομέρειες και σβήνουν πρόθυμα από τη μνήμη...

      Διαγραφή
  6. πω πω... ξαφνικά ένιωσα να μου λείπει πολύ η κοιλίτσα μου..
    Μπορεί να κρατάω την Δώρα μου στην αγκαλιά μου, αλλά κι εκείνη η εποχή είχε άλλη μαγεία!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Αυτή τη μαγεία προσπαθώ να διατηρήσω στις αναμνήσεις μου Μάρθα, χαίρομαι που συμφωνούμε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Ανώνυμος10/5/14, 7:11 π.μ.

    Τί υπέροχα λόγια... νομίζω ότι το σύμπαν συνομωτεί... τελευταία με πιάνω να αναπολώ τους μήνες της εγκυμοσύνης... θα πω ότι φταίει η αυριανή γιορτή και όχι ότι θέλω κι άλλο μωράκι!!! (από το πάρτυ σου)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Ήρθα κι εγώ από το πάρτυ σου και χάρηκα που μου δόθηκε η ευκαιρία να διαβάσω αυτή την υπέροχη ανάρτηση!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Υπέροχα λογια,μοναδικά και τοσο τρυφερα!!!γεματα αγάπη!με συγκίνησες,ολα αυτα που νιώθουμε και αισθανόμαστε μεσα σε σένα υπεροχο κείμενο!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Σας ευχαριστώ πολύ για τα σχόλια σας!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Οι απόψεις όλων σεβαστές αρκεί να μην εκφράζονται με προσβλητικό τρόπο.